2010. Μόνο και οπτικά να το δείς, είναι ωραία εικόνα. Αν μάλιστα αναλογιστείς, τις γνωριμίες που έκανες, τα φλέρτ που συνάντησες, τα όμορφα ξενύχτια με τους φίλους που ο καιρός ξαναέφερε στη καθημερινότητά σου, τα αγαπημένα σου πρόσωπα που επιτέλους έβαλαν το τελευταίο κομμάτι του πάζλ στη γνώριμη ζωή σου, τα ταξίδια και τις εμπειρίες τους...
Πολλά πρόσωπα. Αυτό θα κρατήσω από το 2010. Τα πρόσωπα που γνώρισα και με συγκινήσαν κι άλλα που μου τσίτωσαν λίγο τα νεύρα. Εκείνα που ήξερα και έγιναν πιο οικεία. Κι εκείνα που πάντα θα είναι μες το μυαλό μου κάθε φορά που θα ψάχνω μια γωνιά της παρηγοριάς.
Αντίο χρονιά των ανθρώπων και των νέων ιδεών. Αντίο χρονιά της αλλάγης και της αναπτροπής. Έλπίζω αυτή που θα ακολουθήσει να πατήσει στα χνάρια σου και να μου φέρει κι άλλες ανατροπές. Ακόμα πιο ευχάριστες.
Αντίο 2010. Να ξέρεις πως είμαι από τους λίγους που σε αποχαιρετά τόσο θερμά. Γι'αυτό ...δε λες μια καλή κουβέντα και στο 2011; ε;
Αν κάτι έμαθα από τους γονείς μου είναι η αξία της δουλειάς. Να έχεις ένα στόχο κάθε μέρα, να είσαι σε εγκεφαλική εγρήγορση, να βγάζεις τα χρήματά σου, να είσαι ανεξάρτητος, να είσαι υπεύθυνος και υπόλογος του εαυτού σου.
"Τ' αγαθά κόποις κτώνται ...". ΄Φράση που σε διαγώνισμα στο Λύκειο, είχε καταφέρει ν'αφήσει τους καθηγητές απογοητευτικά άφωνους μιας και οι 7 στις 10 απαντήσεις ήταν λάνθασμένες. Φράση που ο πατέρας μου, απόφοιτος Δημοτικού, δεν έχανε ευκαιρία να την επαναλαμβάνει από τότε που με θυμάμαι.
Εργασία και χαρά. Δημοτικό. γυμνάσιο, λύκειο. ΤΕΙ. Γραφείο. Και όλα αυτά με καλοκαίρια μάξιμουμ των 15 ημερών και καλοκαιρινή εργασία και μαθήματα.
Και φτάνω στο τώρα. Στη δύση του 2010, που έχει φέρει τα πάνω κάτω στη χώρα, που λές δόξα το Θεό που το ψυγείο σου είναι γεμάτο, που ακόμα δουλεύεις και έχεις την υγεία σου ( το κατά δύναμειν). Σε ένα τώρα, απαισιόδοξο, μαύρο κι έρμο, που ο κόσμος αλαφιασμένος χάνει μέρα με τη μέρα το κουράγιο του. Λογικό και επόμενο. Σε ένα τώρα που στη τελική δε φταίω εγώ κι εσύ αλλά φταίω εγώ κι εσύ, που δε θα έπρεπε να πληρώνω εγώ κι εσύ αλλά θα το πληρώνω κι εγώ κι εσύ...και τα παιδιά μας. Τουλάχιστον.
Ρίχνω ευθύνες στους 300 κακόγουστους βουλευτικούς δαίμονες και στο συνάφι τους. Σε αυτές τις 300 διπλές και τρίδιπλες τσέπες που, παρά το χρώμα και το πρόσωπό τους, επί χρόνια γέμιζαν ποικιλοτρόπως: κλεψιές, λαδώματα, μίζες, επιδοτήσεις, έκτακτες εισφορές...! Και μεις από κάτω, να ελπίζουμε, να θαμπωνόμαστε, να ταυτιζόμαστε με πολιτικά λάβαρα...το χάλι μας και μεις! Συγχίζομαι. Και συν τις άλλοις, να έχουμε ένα τεράστιο μεγάφωνο πάνω από το κεφάλι, τα ΜΜΕ, να μας φουσκώνουν ή να μας ξεφουσκώνουν τα γεγονότα (ανάλογα με το ποιόν στηρίζουν) και να μας πασάρουν ψεύτικες ανάγκες, να μας "φτιάχνουν", να μας "ρίχνουν", να γινόμαστε ι η πλαστελίνη τους.
Αυτό το "λεφτά έχουμε", ακούγεται τα τελευταία 40 χρόνια κι εμείς εκεί να το πιστεύουμε, χώρις να αναρωτηθούμε ποτέ, ποιός φυλάει και διαχειρίζεται τη λεφτομηχανή. Και να σου οι ψήφοι, και να σου τα μαύρα βολέματα που ακόμα και μέχρι σήμερα, αυτά αναζητάμε. Δε μπορεί, κάποιο συγκεκριμένο γονίδιο έχουμε εμείς οι Έλληνες και λυσσάμε έτσι για μια θέση...στο Δημόσιο! 2 χρόνια μόλις πριν, άκουσαν τα ωραία ροζ αυτιά μου πως" οι γονείς του τάδε, ο οποίος έχει τα 3.000 πτυχία, θα τον βάλουν στο Δημόσιο. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας". Θράσος κι αίσχος! Να γεννιέσαι, να μεγαλώνεις με αυτοσκοπό το Δημόσιο, που μεγαλύτερος επαγγελματικός βούρκος δεν υφίσταται.
Και μετά σου έρχονται οι δήθεν , οι επαναστάτες, που στη ζωή τους δεν εχουν πιάσει ποτέ "μιστρί και πυλοφόρι", και σου λένε αμπελοφιλοσοφίες πουλώντας το προφίλ του αγωνιστή. Αγωνιστής δεν είσαι εσύ μάγκα μου. Αγωνιστής είναι αυτός που ξυπνά στις 6 το πρωί και γυρνά στις 6 το απόγευμα σπίτι για φροντίσει να 'χει το παιδί του γάλα την επόμενη μέρα. Αυτό το τώρα το κακό, το δυσοίωνο γέμισε ψευτοσωτήρες.
Έμαθα να ζω διεκδικώντας το παραμικρό, να σκέφτομαι, να επιλέγω και σκοπός μου είναι να συνεχίσω έτσι. Φοβάμαι και γω με τη σειρά μου για το αύριο που ξημερώνει. Δε γκρινιάζω γιατί ακόμα το ψυγείο μου είναι γεμάτο και έχω ένα κεραμίδι να βάλω το κεφάλι μου από κάτω. Προς το παρόν.
Όμως φοβάμαι. Ανησυχώ. Αμφιβάλλω. Και κάτι πρέπει να κάνω. Εσυ; Τι λες;
Χαρούμενη Σαββατιάτικη διάθεση δε θα το έλεγες, ούτε και απόλυτα θλιμμένη. Σίγουρα περίεργη ...Ετσι και αυτό το τραγούδι. Ανάμεικτο. Ταξιδιάρικο. Ασορτί με την αποψινή ατμόσφαιρα.
Άνθρωποι να τρέχουν από δω κι από κει να προλάβουν τις δουλειές, τις οικογένειες, τα δάνεια, τις πληρωμές... Οι τηλεοράσεις να βουίζουν, η κρίση να παραμονεύει στη γωνία κάθε φορά που η ευτυχία πάει να ξεμυτίσει. Τα λεφτά να είναι το πρώτο πλάνο σε κάθε όνειρο και αυτό όχι για να δώσουμε ζωή στις υπερβολές μας αλλά για να πάρουμε μια ανάσα από τα χρέη που έχουμε, θα αποκτήσουμε, θα μας δώσουν.
Κάθε φορά που περνάω από τη περιοχή του Ψυρρή, χαζεύω αυτό το graffiti. Ίσως γιατί και εγώ όπως και περισσότεροι , ψάχνουμε μια θέση στην ηρεμία, στην ελευθερία. Αυτή τη θέση μακριά από τη μίζερη πραγματικότητα του παρόντος.
Ότι ο χρόνος θα έκανε παρέα μόνο με λίγους και κατόπιν συννεόηση. Ηταν σίγουρο ότι χαμόγελο θα σκορπιζόταν σε όλη την ακτίνα. Ηταν σίγουρο ότι το δεδομέν0 δε θα κολλούσε σε μένα και θα με χαιρετούσε από μακριά. Ηταν σίγουρο ότι θα μπορούσα να ελαφρύνω τη κατάσταση, Ηταν σίγουρο ότι η διαφορά θα ήταν σε απόσταση μικρή. Ηταν σίγουρο ότι όσο και να επιδιώκω το σύνηθες, αυτό με αποφεύγει. Κι όμως έχω πίστή. . . Ακουσέ με.... Πίστεψέ με....
Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010
Γιατί πήγα σε ένα πάρτυ και έπαιξαν το τραγούδι για μένα και ξαφνικά άδειασε ο τόπος και όλα γίνοταν πολύχρωμα από τα φωτά και χόρευα ασταμάτητα. Και γιατί υπάρχουν περιπτώσεις όπου ο χρόνος, τελικά σε ζηλεύει γιατί η μνήμη, το μυαλό, η ψυχή μπορεί να συγκρατήσει την αιωνιότητα της στιγμής.
Γιατί είχαν περάσει 3 χρόνια και όλα ήταν τόσο ίδια και τόσο διαφορετικά και πάλι περάσαμε ωραία, αξέχαστα. Γιατί η ελευθέρια έκανε την εμφάνιση της μέσα από κάθε κίνηση, κάθε χαμόγελο, μέσα από τη κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου και έκανα στροφές.Γιατί την ευτυχία την αισθάνεσαι αν πραγμάτικα το θες, ακόμα κι αν η διάρκειά της είναι μικρή , ωστόσο η αξία της μεγάλη.
Γιατί η ζωή θέλει χρώματα, μελωδίες, στιγμές, ανθρώπους, αγάπη, ελευθερία, χαμόγελα, βλέμματα. Και γω της τα δίνω γιατί θέλω να ζω πραγματικά.
Περίμενα να χειμωνιάσει όχι μόνο επειδή είναι η αγαπημένη μου εποχή αλλά επειδή έλεγα πως όλοι θα γυρίσουν από τις διακοπές τους, θα μπουν σε μια σειρά και ταυτόχρονα θα γινόταν καλύτερος συντονισμός της παρέας. Τελικά δε το βλέπω να γίνεται, τουλάχιστον προς το παρόν. 'Ισως επειδή οι υποχρεώσεις όλων έχουν αυξηθεί κι έτσι η ανάγκη για ξεκούραση, από ένα σημείο και μετά, λειτουργεί ώς βαρίδιο που σε τραβά στο λιώσιμο του καναπέ; Ίσως επειδή το μοντέλο των ζευγαριών είναι σύνηθες ( θεωριτικά μιλώντας πάντα) στην ηλικία μου και γω ωστόσο δε πληρώ τις προϋποθέσεις; Ίσως επειδή τελικά είμαι παράξενο πλάσμα;... Σε καμία περίπτωση δε θέλω να αφήνω τον όποιο ελεύθερο χρόνο να πέφτει στο βάλτο της βαρεμάρας. Εντάξει δεν έχω σκοπό να μεταμορφωθώ σε superwoman αλλά, αν είναι δυνατόν, στα 27 μου να εχω σα πρώτη λύση το καναπέ. Ευλόγησον.
Όλοι αυτοί που βαρέθηκαν τα ίδια και τα ίδια σε κάθε έξοδο, που θέλουν να έχουν επιλογές και να μη σκάνε επανηλιμένως ένα κάρο λέφτα όταν βγαίνουν έξω. Όλοι αυτοί που δε τους ενδιαφέρει το τί, το πώς και το πού για να περάσουν καλά. Όλοι αυτοί που η επαφή με το κόσμο τους αναζωογονεί και δε τους πιάνει αγοραφοβία στην όψη νέων προσώπων τριγύρω τους. Happy Fun(c)kin' People: Εσύ, εγώ , οι δίπλανοί και οι απέναντί μας που απλά θέλουμε διασκεδάζουμε ανθρώπινα και χωρίς κομπλεξισμούς.
Μπορείς να μας βρείς στην επίσημη σελίδα στο Facebook:
Πρώτη μέρα του μήνα, πρώτη μέρα του φθινοπώρου και ακόμα και η ζέστη είπε να μαζευτεί γλυκά και να παραχωρήσει (τουλάχιστον προς το παρόν) τη θέση της σε ένα αναζωογονητικό αεράκι. Ταυτόχρονα, ήπια τον πρώτο ζεστό cappuccino για να υποδεχτώ θερμά την εποχή.
Μια φίλη μου έλεγε πως προχωρώντας στο Σεπτέμβρη, θα έβαζε μπρος το "Τριαξονικό" σχέδιο. Μου ακούστηκε αισιόδοξο και ιδανικό για να κάνεις τις ανάλογες μεταρρυθμίσεις παντώς τύπου. Η ανάγκη της αλλαγής και της ανανέωσης.
Κι κάπου εκεί μια ξεθωριασμένη εικόνα της "παλιοπαρέας" σε προσπερνά και σου κουνάει το χέρι. Χάνεσαι σε στιγμιότυπα των οποίων οι τίτλοι τέλους κάθε άλλο παρά γλυκιά νοσταλγία σε κάνουν να αισθανθείς. Ωστόσο προς στιγμήν σε παρασέρνουν και αφαιρείσαι ωσότου γίνουν αποπνικτικά. Τότε επανέρχεσαι στη πραγματικότητα σου , στην ορθή σου πορεία. Εκεί που αντιλαμβάνεσαι πως πρέπει να τα έχεις καλά με το παρελθόν ώστε να βιώσεις σωστά το παρόν και να οραματίζεσαι το μέλλον, παρόλαυτά ανήκει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και η παρουσία του είναι περιττή.
Ισως το παρόν μου να φαίνεται σαν μια ατάραχη ευθεία γραμμή όμως καταβάθος ξέρω καλά πως δεν έχω λόγο και δε θέλω να ζώ στις καμπύλες των άλλων.
Να μαι καλά, όλα θα ρθουν κάποια στιγμή...
Επι τη ευκαιρία της μεθαυριανής συναυλίας των U2...
Αυτή η αίσθηση της έμπνευσης, ανεξήγητη... Μια βόλτα στο καράβι προς Τζιά, με τον ήλιο να σε λούζει καθώς φωτογραφίζεις και ταυτόχρονα ο κόσμος ολόγυρα να σου μεταδίδει ένα κομμάτι του, ένα αίσθημα, μια σκέψη. Παιδάκια που τρέχουν και παίζουν, γονείς που τα χαζεύουν, νέοι να συζητούν, να γελούν, να ερωτεύονται, φιλαράκια να πειράζουν ο ένας τον άλλο, μοναχικοί τύποι να ροκάρουν στο ρυθμό του ipod. Πραγματική ευτυχία και όλα αυτά σε ένα ταξίδι 60 λεπτών, παρέα με ένα βιβλίο, μία φωτογραφική και ένα στυλό, για να αραδιάζω τα κιλά των λέξεων που προτιμώ να τα λέω με αυτό μόνο τον τρόπο. Τελικά μου είναι αδιανόητο να πάψω να μιλάω με το στόμα, με τα μάτια, με μωβ γράμματα σε μια υπηρεσία.
Νομίζω πως αυτή η απόδραση του σαββατοκύριακου ήταν η καλύτερη επιλογή. Έστω και για maximum 48 ώρες θα κλείσω στο σεντούκι όλες τις υποχρεώσεις, τις απαιτήσεις, τα φορτικά πρέπει , τα μάταια θέλω τα κουραστικά ίσως και απλά θα απολαμβάνωτη θάλασσα, τις κουβέντες φίλων, τα ποτά του νησιού και ό,τι απρόβλεπτο μπορεί να κρύβει.
Μέσα στο κατακαλόκαιρο, εγώ με διάθεση χειμώνα. Να θέλω να κλείσω τα παραθυρόφυλλα κι έτσι να μην αφήνω ίχνος θορύβου να μου χαλάει την όποια ησυχία. Να κουράζομαι στην ιδέα της συζήτησης και να με βαραίνει η ακοή μου.
Η πόλη αδειάζει κι εγώ πάλι νομίζω πως κανένας δεν έχει φύγει. Δε πάει άλλο, αύριο θα αναζητήσω μια χούφτα θάλασσα μήπως τα δω ξάνα όλα ροζ όπως πριν.
Δεν είναι αναγκαίο να στο πω. Έχει μπει ο Αύγουστος και οι καλοκαιρινές μου συγγράφικες διαθέσεις τώρα φιλοτιμήθηκαν να μου χτυπήσουν τη πόρτα. Οι λόγοι λίγο πολύ γνωστοί. Δουλειά που αν τα ανακατέψεις με ζέστη, γκρίνια και διάφορους άχρηστους που συναντάς καθημερινά έχει ως αποτέλεσμα την βαρεμάρα.
Διακοπές; Σίγουρα λίγες αλλά καλές. Έπαψα να παραπονιέμαι πια για τη μικρή τους διάρκεια. Με ικανοποιεί το γεγονός ότι τις περιμένω όπως τα μικρά παιδάκια περιμένουν τα δώρα από τον Αϊ Βασίλη. Ώραιο συναίσθημα, ολοκληρωμένο και αυθεντικό. Μιας και ανέφερα τον ΑΪ Βασίλη, άντε να χειμωνιάσει...
Μέσα στο χάος και τη παρεξήγηση στο όχι που στην ουσία σήμαινε ναι αλλά συστήθηκε ως ίσως. Μέσα στα ρήματα : φοβάμαι, διστάζω, αποθαρρύνομαι αλλά και μέσα από το δήθεν υπάρχω και ξεπερνώ τους πάντες... Μέσα στην θολούρα που ο καθένας δημιουργεί και την βαφτίζει προσωπική γκουίντα, ξεχωρίζει μόνο μια αλληλουχία σημείων που η αλήθεια μπορεί να αναδείξει: ένα χαμόγελο που δε μπορεί να κρυφτεί.
Πέρασε σαν αέρας μια εβδομάδα που αντικειμένικα απασχολούσα ένα μέρος του εγκεφάλου με κάτι επιεικώς απαράδεκτο. Τα πρωινά μου ξυπνήματα ήταν βαριά καθώς το μυαλό μου είχε παραμείνει στο γραφείο ακόμα και την ώρα που κοιμόμουν. Το ΠαρασκευοΣαββατοΚύριακό μου είχε ξέχασει να φορέσει το γνώριμο άρωμά του, έκεινο της απεριόριστης διασκέδασης που δεν δέχεται επιθέσεις από τα ρολόγια και υποδείξεις για το πόσα ποτήρια κρασι θα καταναλώσω. Η Κυριακή μου ήταν αγχωμένη για ξύπνημα της ακόμα και στα όνειρα της και ενώ ο ήλιος με καλούσε επίμονα να παίξουμε, η βαρεμάρα με τράβηξε από το χέρι και με κλείδωσε στο μπουντρούμι της. Κι όμως, είναι αυτές οι μικρές στιγμές της μέρας που αφήνουν μια γλυκιά αίσθηση να αιωρείται... έναν αέρα γοητείας, ερωτισμού, αισιοδοξίας που με έναν περίεργο τρόπο μπορούν να σε κάνουν να ξεχάσεις όλα τα παραπάνω...έστω προσωρινά.
Έχω πάψει προ πολλού να αρέσκομαι σε παιδικές χάρες. Για κούνια μπέλα λοιπόν, τα καροτσάκια σας και σε άλλη παραλία...με παιδική χαρά! Πάμε καμεραμαντζή!
Ένα ζεύγαρι Ray Ban κρύβει πάντα μια ίστορια από πίσω... Το συγκεκριμένο έχει να εξιστορήσει πικάντικες στιγμές από τη Κυριακή του Barbeque. Μακάρι όλες οι Κυριακές του χρόνου να ήταν τόσο απολαυστικές και γεμάτες στιγμές με φίλους.
10 πράγματα για την Κωνσταντινούπολη με τα μάτια της Μatan:
1. Μόνο και μόνο το γεγόνος ότι περνάνε θάλασσες μέσα από τη πόλη, την κάνει αυτόματα ενδιαφέρουσα ( όχι μια. όχι δύο, τρεις παρακαλώ: Εύξεινος Πόντος, Κεράτειος και Θάλασσα του Μαρμαρά).
2. Δεν υπάρχει περίπτωση, όσο άθεος κι αν είσαι, να μη πας στην Αγία Σοφία να μη σε πιάσει δέος έστω για 1 λεπτό.
3. Αμανέδες dolby surround. Πρωί μεσημέρι βράδυ και πάμε πάλι δώστου απο την αρχή. Με κούρασαν.
4. Πολλά γλυκά, ωραία γλυκά, χρωματιστά γλυκά, σιροπιαστά γλυκά, γλυκά με κρέμα. Γλυκά. Ένα ένα διαλεχτά.
5. Η κόρνα είναι προέκταση των τούρκικων χεριών ασυζητητί.
6. Οι ταξιτζήδες πηγαίνουν σαν τρελοί διότι στην ουσία το ταξίμετρο, "γράφει" με βάση τη ταχύτητα και όχι την ώρα.
7. Ξανθιά, μελαχρινή, αδύνατη, γεματούλα, ψηλή, κοντή, με γυαλιά ή φακίδες, γαλαζομάτα ή καστανομάτα, ένα είναι σίγουρο: 8α σου σφυρίξουν - μιλήσουν - την πέσουν τουλάχιστον 3 φορές τη μέρα. Μία φορά για κάθε γεύμα βρε αδερφέ.
8. Αντιθέσεις: από τη θάλασσα σε λόφους, από τη πολυτέλεια στη φτώχεια, από τα δυτικά πρότυπα στις ανατολίτικες παραδόσεις. Και τριγύρω ως μόνιμο φόντο οι τουλίπες.
9. Ηξερες ότι έχει γύρω στα 18.000.000 πληθυσμό; Εγώ πάντως όχι.
10. " Happily ever after" : Το καλύτερο καφέ, στη καλύτερη περιοχή (Bebek) ,με το καλύτερο κόσμο. Και όπως είπε μια φίλη μου: " Τηλεμεταφέρθηκα στο Μονακό;".
Υποσημείωση: Duman - Senden daha guzel. To τραγούδι που σηματοδότησε αυτό το ταξίδι. Άκουσέ το. Θα με θυμηθείς.
...Και έφτασε η Μεγάλη Παρασκεύη και θα είναι ακόμα μεγαλύτερη απ' ότι είχες προβλέψει. Πιο γκρίζα, πιο στενάχωρη, πιο άδεια. Ωστόσο είμαστε όλοι εδώ κι ακόμα σου μιλάμε. Σε αυτό το χαζοκούτι που πια έχει γίνει ένα με τη καθημερινότητα μας. Και ο χαζός ο νούς μας έχει την ψευδαίσθηση ότι " το μήνυμα εστάλη" μα η αλήθεια είναι άλλη.
Με μια χούφτα στιγμές όλες κι όλες, έδεσες για πάντα την εικόνα σου στη μνήμη μου. Στιγμές από τις λίγες που έντυσα με χρυσόσκονη και τις έβαλα στα πιο ψηλά σκαλοπάτια του νού μου.
Κι ακόμα σου μιλάω και θυμάμαι που σου ζητούσα ένα τραγούδι μα δε το βάλες ποτέ, και γω θύμωσα. Μακάρι να μη στο ζητούσα ποτέ και ας θύμωνα κι άλλο, αρκεί να ήσουν εδώ.
Μη σταμάτας να μας κοιτάς από εκεί που είσαι τώρα, θα σου μιλάμε ακόμα μέχρι κάποια στιγμή αισίως να ρθούμε να σε βρούμε.
1/4/2010: Πρώτη του μηνός, Μεγάλη Πέμπτη, " Πρωταπριλιά". Οι τρεις μεγάλες αλήθειες αυτής της μέρας. Θα πρωτοτυπίσω απλά συνεχίζοντας να είμαι ειλικρινής στο απόλυτο, ακόμα κι αν αγγίζω καμιά φορά τα όρια της ωμότητας.
" Ειλικρίνεια uber alles..". Η λέξη σου, η πράξη μου. Έτσι, επειδή σήμερα φοριέται πολύ.
Νομίζω πως ειδικά φέτος αυτό το ρητό ισχύει. Τώρα για καλό είναι, για κακό είναι δε γνωρίζω. Οπως και να έχει, ήδη νιώθω να έχουν πάρει τα μυαλά μου αέρα και μάλιστα ισχυρό βοριά! Σαφέστατα έχει παίξει ρόλο και αύτο το ταξιδάκι στο νησί των ανέμων που σε συνδυασμό με τον φίλο μου τον ήλιο και τη νονά μου τη θάλασσα κατάφερε να κάνει κουλουβάχατα το μυαλουδάκι μου. Βάλε και στο κόλπο κάτι ασύμμετρους παιχνιδιάρικους παραγόντες... Ε εντάξει δε χρειάζομαι και κάτι άλλο παραπάνω. Είναι η μαγεία που κρύβεται παντού και σε παρασύρει σε συννεφάκια ροζ πράσινα θαλασσί... Κάθε χρώμα και μια άλλη μοναδική εμπειρία. Αλήθεια σε ποιο χρωματισμένο συννεφάκι βρίσκομαι τώρα;
Ευτυχώς που ανακαλύφθηκε και η φωτογραφική και μπορώ να κλείνω τις στιγμές μου σε εικόνες.
1. Ακτοπλοϊκά εισιτήρια checked 2. Φωτογραφικές μηχανές ( όχι 1, όχι 2 αλλά 3!) checked 3. Playlists στο mp3 checked 4. Γυαλιά ηλίου ( και για τη φίλη μου τη Μαρία) checked 5. Αντιηλιακή κρέμα προσώπου (ας ελπίσουμε για τον ήλιο) checked 6. Βιβλίο asorti με τη μουσική checked 7. Ημερολόγιο για γράψιμο checked 8. Μαύρο τετραδιάκι για γραψιμο checked 9. Απλές λευκές κόλλες χαρτί για γράψιμο checked 10. Στυλό! checked
Φοράω τη καλύτερή μου διάθεση, έτοιμη ν'αφήσω τις ενοχλητικές βαριές σκέψεις στο συρτάρι του γραφείου και απότυπώσω την ευτυχία στιγμιαία σε μία εικόνα, έναν ήχο, μία λέξη.
1 ζωή 2 σπίτια 3 φωτογραφικές μηχανές 4 αγαπημένες ρόδες 5 οικογενειακά μέλη 6 περαστικοί 7 λόγοι ν'απεχθάνομαι τον "γάβρο" 8 το γούρι που δεν αποχωρίζομαι ποτέ 9ος ο αναπάντεχος μήνας 10 το δεύτερο αγαπημένο μου νούμερο 11 (περίπου) χρόνια θαυμαστικής φιλίας 12 βιβλία 13 η αγαπημένη μου θύρα 14 εικόνες 15 χιλιάδες ψέμματα 16 γλυκά χρόνια 17 η γένεσις 18 ο πανικός 19 το βήμα 20 η πρώτη δόση ωριμότητας 21 η πρώτη χρονιά reset 22 ολυμπιακοί αγώνες και φανταστικοί ήρωες - έρωτες 23 στη δεύτερη στάση 24 ψυχολογικά εγκεφαλικά 25 η αρχή που ήταν τέλος πριν το μάθει 26 το χθές 27 σήμερα.
Ανατρεπτική χρονιά από το Α της.
Σα να έγινε ένα κλικ αυτόματα και μπήκε μια πιο ώριμη σειρά στα κουτάκια της λογικής μου. Είμαι καλά, έχω ό,τι χρειάζομαι, υπάρχω γι'αυτούς που με χρειάζονται, προσπαθώ για ό,τι επιθυμώ.
Σε λίγες ώρες θα είμαι δεσποινίς ετών 27. Δε μου άρεσει το νούμερο αλλά μου αρέσει η χρονιά.
Από τη σεζόν των 26 κρατώ:
1) Τη πόλη της Βαρκελώνης που ερωτεύτηκα. 2) Τα χαμένα 10 κιλά. 3) Το comeback.
Aπό το περίεργο 27άρι περίμενω.
1) Ηρεμία χωρίς το ζητάω. 2) Ανατροπή για να γίνεται πιο πικάντικη η καθημερινότητα μου. 3) Ένα όνειρο να βγεί αληθινό. Αν και δετο βλέπω να πραγματοποιείται, με γεμίζει μόνο που το προσπάθώ.
"Nαι σε βλέπω διπλό από την αύπνια μου αλλά δε ξεχνάω κάτι: οι φίλοι εμφάνίζονται εκεί που νομίζεις ότι ακόμα και ο ουρανός σε'χει ξεγραμμένο..."
Όταν ακούς τη λέξη εξομολόγηση, κατευθείαν τη συνδέεις με το επίθετο "ερωτική". Κι όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση αναφέρομαι στη φιλική. Άνθρωποι που δε περίμενες, να σου λένε πως ότι και να χρειαστείς εκείνοι θα είναι εδώ για σένα και τα μάτια τους να το επιβεβαιώνουν. Κουβέντες που μένουν χαραγμένες. Σ'ευχαριστώ.
Ενθουσιασμένη από την καλλιτεχνική μου ικανότητα, ποστάρω και εδώ το βιντεάκι που με τόσο κόπο έφτιαξα.
Προφανώς και κάνω πλάκα έτσι?
Λατρεύω αυτό το νέο άσμα των Ελλήνων G.A.D. ( το site τους είναι: http://www.gadmusic.gr/ ) και είπα να το εμπλουτίσω με τις μοναδικές εικόνες του David Ho.
Την ώρα που ήμουν στο αυτοκίνητο και πήγαινα προς το συνεργείο για το καθιερωμένο του service, συνειδητοποίησα την απεράντοσυνη της μουσικής. Πως αντιλαμβάνεσαι ενα τραγούδι, μια μελωδία, ένα στίχο με βάση την ηλικία και την ψυχική διάθεση. Τη σημασία που δίνεις σε ακούσματα που σε άλλη φάση της ζωής σου δε θα είχες φαντάστεί ότι θα άξιζε να τα παρατηρήσεις. Την ικανότητα ενός τραγουδιού να επωμίζεται το βάρος που κουβαλάς για όλη του τη ζώη, ακομα κι αν διαρκεί μονάχα 3-4 λεπτά.
8 Μαρτίου: Η μέρα της γυναίκας. Για πολλούς και διάφορους λόγους δεν έχω ευχηθεί να ήμουν άντρας. Ακόμα κι υπήρχαν στιγμές πουείχα βρεθεί σε δίλλημα, πάλι γυναίκα θα ήθελα να ήμουν. Είμαστε περίεργες, υστερικές, ζηλεύουμε εύκολα, ναι σε όλα αυτά αλλά το δείχνουμε. Γκρινιάζουμε για το εμμονή των αντρών για το ποδόσφαιρο, για το καπάκι της λεκάνης που πάντα είναι ανεβασμένο, τις πεταμένες βρώμικες κάλτσες σε όλο το σπίτι, αλλά εκφραζόμαστε. Κλάιμε, μουρμουράμε και συχνά πυκνά η διαθεσή μας αλλάζει τόσο γρήγορα όσο και ο δείκτης των δευτερολέπτων αλλά δε το κρύβουμε.
Κανείς δεν είπε πως είμαστε ιδανικές και αλάνθαστες. Το θέμα είναι πως πάμε με ανοικτά τα χαρτιά μας, όλα τα παραπάνω είναι γνωστά.
Η ταλαιπωρία είναι όταν τα παραπάνω είναι κλειδωμένα σε 1 μπαούλο, αραχνιασμένα και πότε ειπωμένα. Και χαίρομαι που είμαι γυναίκα και εκφράζομαι χωρίς κολλήματα. Τουλάχιστον είμαι ελεύθερη από τον ίδιο μου τον εαυτό.
...για πρίγκιπες, πριγκίπισσες, κοινούς θνητούς, μικρούς, μεγάλους, εργοδότες, εργαζόμενους, αισιόδοξους, απαισιόδοξους, αστείους, κλαψιάριδες, μουτρωμένους, παντρεμένους και ανύπαντρους, ξανθιές αλλα και φαλακρούς. Τόσο δύσκολοι που παλεύω για να βρω κάτι να μου κρατάει το χαμόγελο στη θέση του.
Η συμμετοχή μου στο διαγωνισμό της Athens Voice, " Athens Photo". Είμαι χαρούμενη μόνο και μόνο που βλέπω σε 1 έντυπο τέτοιας απήχισης το όνομά μου. Ένα ταλέντο γεννιέται!χαχαχαχαχαχα...
Κάτι τέτοιες ώρες που με πιάνουν τα hardcore μου, ακούω το Catch you από Kosheen. Παραθέτω την ελεύθερη μετάφραση του άσματος.
You create misery Είσαι ο chief της μιζέριας Have your cake and eat it Φάε το κεκάκι σου και μη μιλάς και πολύ Take your place in history Μπες στο χρονοντούλαπο της ιστορίας And pray we don't repeat it Και προσευχήσου να μην έχουμε παρόμοιο επεισόδιο στο μέλλον γιατί ζήτω που καήκαμε
Call it fate Πές το ριζικό Call it back σούξου μούξου Call it up μανταλάκια! Don't call me later Τη πάρτη μου μην ενοχλήσεις μόνο
Lay your head Αραξε τα κυβικά σου In your bed στο κρεβάτι σου και φάε και μια πάστα It's just how you made it Τα έκανες μούχτι (ή όποια αλλη λεξούλα θελετε)
Out of my way I'm running Ουστ, έξω από το διάβα μου(κοπροσκυλο) γκαζώνω I'm gonna catch you if I can θα σε πιάσω αν μπορώ (και την έβαψες) Out of my way I'm coming Ουστ, έξω από το διάβα μου(ρεμάλι) έρχομαι I'm gonna catch you if I can θα σε πιάσω αν μπορώ (όπου φύγει φύγει) Out of my way I'm running Ουστ, έξω από το διάβα μου(γελοίε) γκαζώνω I'm gonna catch you if I can θα σε πιάσω αν μπορώ (μακριά και αλάργα) Out of my way I'm running Ουστ, έξω από το διάβα μου(κατακαημένε) γκαζώνω I'm gonna catch you ΘΑ ΣΕ ΠΙΑΣΩ ΛΕΜΕ!
It's your day Σου έφεξε! Believe it Μα τον Γιαραμπί σου λέω! It's your date with destiny Εχεις "ραντεβουδάκι" με τη μοίρα σου It's too late to leave it Μη διανοηθείς να την κάνεις After all, it's your, it's your party Αλλωστε είναι το "παρτάκι" σου (θα φας καλά)
Call it luck Πες το τύχη Call it faith Πες το πίστη Call me beautiful to my face Το ότι είμαι όμρφη το ξέρω δε χρειάζομαι εσένα για να το μάθω Call it up άρτζι μπούρτζι To my surprise και ο λουλάς It's just how you made it Απλά τα χεις κάνει...δε θες να ξέρεις!
Out of my way I'm running Ουστ, έξω από το διάβα μου(σαχλαμάρα) γκαζώνω I'm gonna catch you if I can θα σε πιάσω αν μπορώ (που πας? τοίχος!) Out of my way I'm coming Ουστ, έξω από το διάβα μου( ανισόρροπε) έρχομαι I'm gonna catch you if I can θα σε πιάσω αν μπορώ (και τη πάτησες) Out of my way I'm running Ουστ, έξω από το διάβα μου(άχρηστε) γκαζώνω I'm gonna catch you if I can θα σε πιάσω αν μπορώ (ούτε ο Θεος δε σε σώζει) Out of my way I'm running Ουστ, έξω από το διάβα μου( σαλτιμπάγκε) έρχομαι I'm gonna catch you ΘΑ ΣΕ ΠΙΑΣΩ ΡΕ ΠΟΥΛΆΚΙ ΜΟΥ!
1) Γίνεται χρήση του αρσενικού γένους καθότι κοριτσάκι. Για εσάς τα αγοράκια, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τους θηλυκούς χαρακτηρισμούς αυτών ή και άλλες λεξούλες (προσοχή μόνο μην έχουμε θέμα με το ΕΣΡ). 2) Η ελεύθερη μετάφραση λειτούργει και σαν μέσο εκτόνωσης έτσι γλιτώνετε λεφτά σε ψυχαναλύσεις αλλά μείώνετε και τη πιθανότητα να ρίξετε το επίπεδο στη περίπτωση που σκεφτείτε να τα πείτε απευθείας στο άτομο που απευθύνεστε. Μια δοκιμή θα σας πείσει.
Χαρά και τσαχπινιά, χαρά και τσαχπινιά!!!
Τώρα προσπαθήστε να το τραγουδήσετε ακούγοντας το track!
Είχα καιρό να πίασω στα χέρια μου ελληνικό περιοδικό και να εντυπωσιαστώ. Κι όμως χθες έτυχε να ξεφυλλίσω το Βήμαdonna και είδα πως είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ωραίες συνεντεύξεις, όμορφες φωτογραφίες, κάπως πιο ιδιαίτερο ρεπορτάζ μόδας...εύγε και εις ανώτερα!
Μετά από ένα τριήμερο (που θα μπορούσε να ήταν και κάλύτερο, αλλά εντάξει, μην είμαι αχάριστη) στο αγαπημένο χωριό απο το οποίο κατάγομαι, έχω κολλήσει με το συγκεκριμένο τραγούδι:
Δεν υπάρχει για μένα καλύτερος τρόπος να απέχω από τη βαβούρα της πόλης και από αυτή τη τάση της να μπερδεύει τα απλά και εύκολα πράγματα. Ένα μοναδικό delete που νιώθω πολύ τυχερή που το έχω.
Αναρωτιέμαι αν ποτέ εχω νιώσει έτσι, όντας ερωτευμένη. Κι αν όντως έχει συμβεί, χαίρομαι που μάλλον συνέβη πολύ καιρό πριν. Δε θυμάμαι, δε θέλω να θυμάμαι, διαγράφω κάθε στιγμιότυπο που δε θυμίζει ψυχική ακεραιότητα, πίστη στον εαυτό μου και θετική σκέψη. Πάμε παρακάτω....
Αυτή η αίσθηση να θέλω να σώσω το κόσμο από τη παγίδα του πόνου με ακολουθεί ακόμα και τώρα που νιώθω τη μεγαλύτερη αδιαφορία (για όλους και για όλα) όσο ποτέ άλλοτε. Φάσκω και αντιφάσκω αλλά θυμώνω όταν οι κεραίες μου αντιλαμβάνονται πως άνθρωποι που τουλάχιστον εκτιμώ, παιδεύονται από μυαλά (το λιγότερο) εγωιστικά. Ωστόσο δεν πρόκειται, ακόμα κι από τη προσωπική εμπείρια, να αλλάξω και γίνω 1 από αυτούς που κατηγορώ μόνο και μόνο για να "προστατέψω" τον εαυτό μου να μην...πληγωθεί(διότι ιο δειλοί εκεί αποσκοπούν).Δε φοβήθηκα τη δεδομένη στιγμή, πράγμα που με κάνει περήφανη. Ταυτόχρονα κατάλαβα για άλλη μια φορά τι σαβούρα - κόσμος μπορεί να κρύβεται πίσω από ένα πέπλο λαϊκής καλοσύνης και εξυπνάδας. Μακριά και αλάργα...προτιμώ το κακό και χαζό κόσμο των σαλονιών γιάτι τουλάχιστον σου δείχνουν τι πραγματικά είναι.
Τον τελευταίο καιρό απεχθάνομαι τα τραγουδάκια που μιλάνε για αγάπες κι ερώτες, λουλούδια και φρουφρού κι αρώματα. Όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν και θ'αργήσουν να ξανάρθουν στο προσκήνιο όχι επείδη νομίζω πως όλα είναι μαύρα και είμαι ένα μικρό χαμομηλάκι, απλά δε θέλω στη παρούσα φάση να ζώ αυτό το θέατρο. Οι μάσκες (ξανά) έπεσαν και τα όνειρα είναι καλά όταν τα κάνεις με σκοπό να τα πραγματοποιήσεις κι όχι επειδή δεν έχεις κάτι άλλο να ασχοληθείς.
Ένα ωραίο track λοιπόν, ταξιδιάρικο, σκέτο, νέτο...straight to the point, χωρίς λόγια....τα βαρέθηκα.
Η γκαλερί The Breeder παρουσιάζει την πρώτη ατομική έκθεση στην Ελλάδα του αμερικανού φωτογράφου Ryan McGinley (New Jersey, 1977). Η έκθεση περιλαμβάνει καινούρια έργα, αντιπροσωπευτικά των τριών πτυχών της καλλιτεχνικής πρακτικής του: “Moonmilk”, τα road trip (ταξίδια του δρόμου) και τα ασπρόμαυρα πορτραίτα.
Ryan McGinley
Εγκαίνια: 14 Ιανουαρίου 2010, 8-10 μμ
Διάρκεια έκθεσης: 14 Ιανουαρίου έως 20 Φεβρουαρίου 2010
Η γκαλερί The Breeder παρουσιάζει την πρώτη ατομική έκθεση στην Ελλάδα του αμερικανού φωτογράφου Ryan McGinley (New Jersey, 1977). Η έκθεση περιλαμβάνει καινούρια έργα, αντιπροσωπευτικά των τριών πτυχών της καλλιτεχνικής πρακτικής του: “Moonmilk”, τα road trip (ταξίδια του δρόμου) και τα ασπρόμαυρα πορτραίτα. Ο Ryan McGinley ασχολείται με τη φωτογραφία από το 1998, και πολύ σύντομα αναγνωρίστηκε από αρκετούς σημαντικούς εικαστικούς θεσμούς των ΗΠΑ. Το έργο του είναι κατεξοχήν αμερικανικό, το διακρίνει το πνεύμα της πληθωρικότητας και αισιοδοξίας και η δίψα για περιπέτεια, ανακάλυψη, ανοιχτούς χώρους και απόλυτη ελευθερία. Η εμμονή του με το ταξίδι και τους ανθρώπους με τους οποίους το μοιράζεται, τον καθιστά άμεσο απόγονο των συγγραφέων Μαρκ Τουέιν, Ιούλιου Βερν και Τζακ Κέρουακ, και των φωτογράφων Robert Frank, Nan Golden και Wolfgang Tillmans. Στο έργο του υπάρχει επίσης το στοιχείο της χίπικης αμεριμνησίας και του σκηνοθετημένου αυθορμητισμού, που θυμίζει τα happenings των ‘60 και ‘70. Ο McGinley πέρασε αρκετά χρόνια καταγράφοντας τις υποκουλτούρες της Νέας Υόρκης, και το 2005 πήρε την φωτογραφική μηχανή και έβγαλε τους φίλους και φίλες του (τα μοντέλα του) στο δρόμο. Έκτοτε, κάθε καλοκαίρι ταξιδεύει στο αμερικανικό ύπαιθρο, φωτογραφίζοντας τα μοντέλα του γυμνά, σε θεαματικά ή αφαιρετικά τοπία και άλλες καταστάσεις. Σε κάθε road-trip, ο McGinley εστιάζει σε διαφορετικό φυσικό στοιχείο. Το περασμένο καλοκαίρι ήταν οι ανεξερεύνητες σπηλιές των νοτίων πολιτειών. Το αποτέλεσμα ήταν η σειρά “Moonmilk”. Ο τίτλος αναφέρεται στην κρυστάλλινη ουσία που υπάρχει στα τοιχώματα, και την οποία θεωρούσαν κάποτε απομεινάρι των ουράνιων σωμάτων που περνούσαν μέσα από το βράχο στο Κάτω Κόσμο. Οι απόκοσμες, αιθέριες ή άλλοτε άγριες και απειλητικές σπηλιές λειτουργούν σαν πύλες, μέσω των οποίων οι ευάλωτοι αλλά ατρόμητοι πρωταγωνιστές του ταξιδεύουν από το αρχέγονο παρελθόν σ’ ένα μελλοντικό σύμπαν. Οι φωτογραφίες του από τα road-trips πατούν πάνω στο λεπτό όριο ανάμεσα στο σκηνοθετημένο και το αυθόρμητο. Επιλέγει μοντέλα με δυνατές προσωπικότητες, ικανά να αυτοσχεδιάσουν. Προτείνει μια κατάσταση και καταγράφει τη δράση, την οποία σκηνοθετεί ξανά στη συνέχεια, ή εντείνει με ειδικά εφέ όπως πυροτεχνήματα ή τεχνητό καπνό. Στα οικεία ασπρόμαυρα πορτραίτα του McGinley, πρόθυμοι συνεργάτες στο project του είναι διάφοροι skateboarders, μουσικοί, καλλιτέχνες του γκράφιτι και άλλοι άνθρωποι του περιβάλλοντός του. Υπάρχει η αίσθηση, καθώς καταγράφει τις προσωπικότητες τους και εξερευνεί τα κίνητρά τους, ότι τα ίδια τα πρόσωπα συμμετέχουν στη δική τους διαδικασία αυτογνωσίας. Οι τελικές εικόνες είναι τρυφερές, σέξι, χαρούμενες, ξεδιάντροπα επιπόλαιες – αλλά και απόλυτα ειλικρινείς. Ο Ryan McGinley γεννήθηκε στο Ramsey του New Jersey το 1977, και ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη. Ατομικές εκθέσεις του έχουν φιλοξενηθεί στα μουσεία: FOAM Fotografiemuseum Amsterdam (2007), Kunsthalle Vienna (2006), Museo de Arte Contemporáneo de Castilla y León (2005), P.S. 1, New York (2004). Το 2003, ο McGinley ήταν ο πιο νέος καλλιτέχνης που έκανε ατομική έκθεση στο Whitney Museum of American Art. Το 2007 βραβεύτηκε με το Young Photographer Infinity Award του International Center of Photography της Ν. Υόρκης, και ονομάστηκε Photographer of the Year 2003 από το περιοδικό American Photography. Έργα του βρίσκονται στις εξής δημόσιες συλλογές: Whitney, Guggenheim, SFMoMA, San Francisco, Museum of Fine Arts, Houston, The Ellipse Foundation, Πορτογαλία.
Και να που μπήκε το 2010, χρονιά προσωπικής απελευθέρωσης θα την αποκαλούσα. Τα δείγματά της είναι πολύ θετικά. Η πρώτη μέρα της με βρήκε να ταξιδεύω και αν σκεφτώ πως εχω ήδη κανονίσει 3 ταξίδια μέχρι τώρα...τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά. Η δεύτερη μέρα με βρήκε να διασκεδάζω και στο τέλος να ξεσπάω. Επίσης θετικό δείγμα, θα'ναι χρονιά δίχως καταπίεση και θα την απαρτίζουν στιγμές με σκορπισμένα γέλια και ακατάπαυστο χορό, εικόνες με πραγματικούς φίλους και κλεφτές ματιές με αγνώστούς που σου θυμίζουν ότι το φλέρτ είναι αναγκαίο συστατικό της ζωής ( και βεβαία όπως λέει ενας καλός φίλος που μάλιστα εμφανίστηκε κι αυτός με το καινούργιο χρονό, "φαίνεται οτι μετράς"). Θα είναι μια χρονιά που θα βγάλει από το χρονοντούλαπο της ιστορίας το πραγματικό εαυτό μου, σκηνικά και στιγμιότυπα που πραγματικά με χαρακτηρίζουν, ενώ θα κλειδώσει μάταιες παρελθοντικές μυθοπλασίες που το μόνο που έκαναν είναι να πιάνουν χώρο.
Αυτή η χρονιά θα είναι καλή, και προσδοκώ, ανατρεπτική.
Καλή χρονιά έστω και 23 μέρες αργότερα, μέχρι τις 31/12/2010 έχουμε μέλλον ακομα.
