Μ’ενα παράπονο

Τελειώνει το 2007 και δε γίνεται να μη γκρινιάξω λιγάκι...Ξημέρωμα Σαββάτου και με βρίσκει με ένα ακουστικό στο αυτί, να προσπαθώ να κάνω τα αδύνατα δυνατά ώστε 2 άνθρωποι να μη χάσουν τις διακοπές τους. Για άλλη μια φορά θα πω το γνωστό ...α ρε Νέστορα. Ήταν απλά ένα μικρό προσωπικό ξέσπασμα.

Ενα τραγουδάκι για καλό βράδυ

Ένα τραγούδι απόλυτα συνδεδεμένο με το ταξίδι στο Λονδίνο το 2005 και όχι μόνο.
Kαι συνεχίζω να προσπαθώ για το καλύτερο, το ιδανικότερο , το ομορφοτερο...αυτό που θα μου δώσει έστω και λίγες στιγμές ευτυχίας.







All I know
Is everything is not as it's sold
but the more I grow the less I know
And I have lived so many lives
Though I'm not old
And the more I see, the less I grow
The fewer the seeds the more I sow

Then I see you standing there
Wanting more from me
And all I can do is try
Then I see you standing there
Wanting more from me
And all I can do is try

I wish I hadn't seen all of the realness
And all the real people are really not real at all
The more I learn, the more I learn
The more I cry, the more I cry
As I say goodbye to the way of life
I thought I had designed for me

Then I see you standing there
Wanting more from me
And all I can do is try
Then I see you standing there
I'm all I'll ever be
But all I can do is try
Try

All of the moments that already passed
We'll try to go back and make them last
All of the things we want each other to be
We never will be
And that's wonderful, and that's life
And that's you, baby
This is me, baby
And we are, we are, we are, we are
Free
In our love
We are free in our love

Η ώρα του διαβόλου

Η θεατρική ομάδα Κονξομπανξ μεταφέρει για πρώτη φορά το έργο του Πορτογάλου ποιητή – συγγραφέα Φερνάντο Πεσσόα, η ώρα του διαβόλου στο Bartessera. Πρόκειται για την συνάντηση μιας γυναίκας με το διάβολο και μέσα από τη συζήτηση τους εκείνος παρουσιάζει σε γενικές γραμμές τον εαυτό του, το έργο του, την εικόνα που ο Θεός και κάποιοι ελεύθεροι στοχαστές παρουσίασαν στους κοινούς θνητούς, το ρόλο που στην ουσία παίζει στο μυαλό όλων. Η συζήτηση γίνεται σε ένα υποσυνείδητο περιβάλλον όπου ο χώρος δεν είναι στατικός, ο χρόνος αιωρείται και τίποτα δε φαντάζει πραγματικό .Ωστόσο η ουσία του διαλόγου έχει υπόσταση και εξηγεί πολλά από αυτά που επιθυμούμε, φανταζόμαστε, αναζητούμε, ονειρευόμαστε.
Αξιόλογες ερμηνείες από την Χρύσα Γεωργαντά και τη Βασιλική Αλυμαρά, μουσικές και φώτα που σε ταξιδεύουν από Sargiako και τον Σαραντη Γιακουμάκη ( Decibel) δίνουν μια πολύ καλή εικόνα από αυτό το διαβολικό παιχνίδι του μυαλού ....

Μικροσκοπικό Break

2 μέρες στη Θεσσαλονίκη στη καλύτερη μου φίλη, για ένα γρήγορο reboot ...
Εντάξει, τελευταία φορά που την είδα ήταν προχθές αλλά αυτό δε λέει πολλά.
Την ευχαριστώ που ήταν εδώ αυτές τις μέρες, ξέρει καλά πόσο το είχα ανάγκη.
2 μέρες στη Θεσσαλονίκη...σαν όνειρο μου φαίνεται. Εύχομαι αύριο που θα περπατάω στους δρόμους της να πάρω μία βαθιά ανάσα και να φύγουν όλα όσα
απασχολούν το μυαλό μου μονομιάς ....μακάρι....




και ας φαίνεται χαζό, τα λέει ολα..

Συνέβη και όποιος θέλει το πιστεύει...

Ένας πλαστικός χειρούργος ο οποίος πεθαίνει την πιο απρόσμενη στιγμή "κατά λάθος", 6 χερουβείμ να αλλάζουν ρόλους προκείμενου να βρουν την αιτία αλλά και τον υπεύθυνο του θανάτου του γιατρού, ένας αθώος καντηλανάφτης που φτιάχνει μια ιστορία "κουτουρού" εις βάρος του και γώ να παρακολουθώ μια κωμωδία και να φεύγω από το θέατρο με σκυμμένο το κεφάλι ώστε να μη γίνω ρεζίλι που στο φινάλε της παράστασης έβαλα τα κλάματα.

7 ηθοποιοί προσπαθούν να ξετυλίξουν το κουβάρι της ζωής του Billy, του κεντρικού ήρωα. Να δουν δηλαδή από τα παιδικά του χρόνια έως και τις τελευταίες στιγμές του πριν πεθάνει, ποια ήταν αυτά τα γεγονότα που διαμόρφωσαν το χαρακτήρα του, καθόρισαν τις επιλογές του και πως επηρεάστηκε από το περιβάλλον του. Μέσα από αυτό το flash back, ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής Θ.Αθερίδης, θίγει κοινωνικά φαινόμενα της εποχής μας με τέτοιο τρόπο που ευαισθητοποιεί το θεατή χωρίς όμως να του αφήνει μια πικρή γεύση όταν φύγει από το θέατρο. Οι διάλογοι είναι επιτυχημένοι και εύστοχοι καθώς το κοινό δε σταματά να γελάει.

Στη παράσταση παίζουν με αλφαβητική σειρά : Βίκυ Βολιώτη, Σμαράγδα Καρύδη, Γιώργος Κορμανός, Νατάσσα Κοτσοβού, Μιχάλης Μαρίνος και Χρήστος Πλαίνης. Ειδικά για τις παραστάσεις της 2ης και 3ης Δεκεμβρίου ο Χρήστος Πλαίνης αντικαταστάθηκε επιτυχώς από τον Πάνο Μουζουράκη λόγω προβλημάτων υγείας του πρώτου.

Δύο ατάκες συγκρατώ και είναι αυτές που με συγκίνησαν και μ’ έκαναν να κλάψω.
«Κατά βάθος όλοι οι άνθρωποι είμαστε ένας» και « Όλοι πιστεύουμε σε έναν Θεό και αυτός είναι ο χρόνος, ο χρόνος που υπάρχει πριν και μετά από μας».

Η συνέχεια επί σκηνής...

The Day

Αν όλα στη ζωή μας έχουν ένα αντίτιμο τότε ο έρωτας ας έχει ένα αντίτιμο της τάξεως των 5 ευρώ και όχι αυτό του AIDS. Σοφή η κουβέντα « δε θέλει κόπο αλλά τρόπο»...

Χειμώνας

Καλό μήνα, καλό χειμώνα. Εύχομαι οι μέρες που θα έρθουν να μας θυμίσουν τον πραγματικό εαυτό της εποχής.
Εύχομαι επίσης να βρω τον πιο σωστό και λιγότερο επώδυνο τρόπο με τον οποίο πρέπει να δράσω διότι ως γνωστόν δεν γεννήθηκα για να κάθομαι με τα χέρια σταυρωμένα. Χρειάζομαι θεία φώτιση!Αμεσα!