Αυτή η αίσθηση να θέλω να σώσω το κόσμο από τη παγίδα του πόνου με ακολουθεί ακόμα και τώρα που νιώθω τη μεγαλύτερη αδιαφορία (για όλους και για όλα) όσο ποτέ άλλοτε. Φάσκω και αντιφάσκω αλλά θυμώνω όταν οι κεραίες μου αντιλαμβάνονται πως άνθρωποι που τουλάχιστον εκτιμώ, παιδεύονται από μυαλά (το λιγότερο) εγωιστικά. Ωστόσο δεν πρόκειται, ακόμα κι από τη προσωπική εμπείρια, να αλλάξω και γίνω 1 από αυτούς που κατηγορώ μόνο και μόνο για να "προστατέψω" τον εαυτό μου να μην...πληγωθεί(διότι ιο δειλοί εκεί αποσκοπούν).Δε φοβήθηκα τη δεδομένη στιγμή, πράγμα που με κάνει περήφανη. Ταυτόχρονα κατάλαβα για άλλη μια φορά τι σαβούρα - κόσμος μπορεί να κρύβεται πίσω από ένα πέπλο λαϊκής καλοσύνης και εξυπνάδας. Μακριά και αλάργα...προτιμώ το κακό και χαζό κόσμο των σαλονιών γιάτι τουλάχιστον σου δείχνουν τι πραγματικά είναι.
Πάμε μαέστρο τραγουδάκι....
Πάμε μαέστρο τραγουδάκι....
3 σχόλια:
Πες τα ρε ομορφιά!
Πες τα με όλους τους δειλούς που έχουμε μπλέξει...!!!
The point is να κοιμάσαι το βράδι ήσυχη. Και πιστεύω ότι αυτό το έχουμε κοινό!
Mwre hsuxh koimamai...oi anhsuxies twn allwn mou xalane to paramu8enio upno! :P
Δημοσίευση σχολίου