...και μια Μεγάλη Πέμπτη.

...που μοιάζει με τη πρώτη μέρα της άνοιξης.
Μέρα λαμπερή, καθαρή με το βοριαδάκι να παίρνει μαζί του ό,τι είναι περιττό.

Διάθεση ανάμεικτη. Υποτονική αλλά με το απλό χαμόγελο να παραμονεύει.

Έντονες τάσεις φυγής πριν την ώρα και ταξιδιάρικες μουσικές στο ακουστικό.

Εγώ είμαι εδω, το μυαλό μου άλλου έχοντας πάρει μαζί του τη κατάλληλη παρέα.

Ταξίδι μακρινό μέσα σε δευτερόλεπτα. Ιδανικά.

Και η καρδιά να ευφραίνεται.

Μεγάλη μου Τρίτη

Είναι οι εύκολοι στόχοι που γίνονται δύσκολοι.
Είναι οι δύσκολοι που με το καιρό γίνονται άπιαστοι.
Κουράζομαι. Κουράστηκα.

Είναι το αίσθημα της ασταμάτητης κρούσης
και έπειτα να νιώθεις ότι η δύναμή σου διασπάται στο κενό.

Έίναι η ιδέα της αγανάκτησης που δε ξεχνά να κάνει τη παρούσια της αισθητή.
Ερχεται, σε λούζει, φεύγει κι όμως έχει φροντίσει ν'αφησει το σημάδι της.

Κόυράζομαι. Κουράστηκα.

Και πιο πολύ με θλίβει που χάνω τη πίστη μου αργά αργά.
Στο όπουδήποτε.

Μεγάλη μου Τρίτη μοιάζεις με Μεγάλη Πέμπτη. Λίγο πριν το τέλος...