Μεγαλώνεις μαθαίνοντας να σέβεσαι και να ακούς τους μεγαλύτερούς σου. Μαθαίνεις τις ανθρώπινες αξίες, την έννοια της ελευθερίας, το δικαίωμα της έκφρασης, την υποχρέωση να μην καταπατάς το προσωπικό χώρο του καθενός. Οι δάσκαλοί σου σε προετοιμάζουν για τη ζωή της ενηλικίωσης εκπέμποντας μηνύματα δημοκρατίας και ελεύθερης βούλησης. Οι γονείς προσπαθούν να σου δώσουν όσο το δυνατόν πέρισσοτερα και καλύτερα εφόδια για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις αργότερα στο κόσμο των μεγάλων...το παλεύουν με το καλύτερο τρόπο άλλωστε δεν υπάρχει κάποιο σχολείο που θα μπορούσαν να διδαχθούν πως να σε μεγαλώσουν...το παλεύουν.
Πριν ακόμα μεγαλώσεις όμως ήρθες αντιμέτωπος με το τέρας που η ίδια σου η κοινωνία εχει δημιουργήσει. Ολα αυτά που σε διδάξανε έπεσαν στο κενό. Η μίζερη έννοια της εξουσίας σ' έστησε στο τοίχο και θρασύτατα σου πήρε ό,τι πολυτιμότερο είχες...τη ζωή σου.
Αισίως φτάσαμε στο πάτο. Είναι σίγουρο πια. Οι υπάιτιοι δε τιμωρούνται, οι αθώοι δολοφονούνται εν ψυχρώ.Η ιστορία γίνεται ένα εφιαλτικό παραμύθι που εμείς οι ίδιοι συνεχίζουμε να το διαβάζουμε και εξακολουθούμε να το προωθούμε στις επόμενες γενιές. Τροφοδοτούμε τον σαπιο φαύλο κύκλο που μας έχουν πασάρει.
Έπρεπε να φτάσω στα 25 για να πέσω από το ροζ συννεφάκι μου και ξεκινήσω να σκέφτομαι πράγματα που εικόνες και λέξεις κρύβουν. Να αμφισβητώ και κρίνω πιο αυστηρά. Να μη πιστεύω αυτό που μου δείχνουν άλλα να αναζητώ αυτό που κρύβεται πίσω του. Εμαθα (και μαθαίνω ακόμα) να σκέφτομαι...Μαθαίνω να έχω τη συνειδησή μου καθαρή, να επιλέγω αυτό που σηματοδοτεί το καλό και το δίκαιο. Προσπαθώ...μακάρι όλοι να το προσπαθούσαν, μακάρι όλοι μαζί να γυρνάγαμε τη πλάτη μας εκεί που πρέπει, να ρίχναμε το χαστούκι της ζωής στη βρωμιά και στην υποκρισία.
Ο λόγος μου είναι είναι απλά ένας θόρυβος μέσα στο χαός της μέρας και σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι. Η ατμόσφαιρά βράζει...
Καιρός να μάθουμε να σκεφτόμαστε...
όχι άλλες υπεκφυγές...
