Just say yes

Η μέρα του ναι ανοίγει νέες πόρτες σε νέες εμπειρίες.
Δέχεται στιγμές φτιαγμένες από χαρά και ευτυχία.
Αναζητά τη βάση στην αγάπη και την εμπιστοσύνη
και δικαιώνει τον κοπιαστικό αγώνα της καθημερινότητας.
Με ένα ναι ξεκινά ένας καινούργιος κύκλος.
Το καλύτερο ναι. Της νέας αρχής, της αλλαγής, της ενηλικίωσης.
Απόψε θα πιώ σε αυτό το ναι ελπίζοντας κάποια στιγμή να μου χτυπήσει και τη δική μου πόρτα.

It's fresh and new

Δες την Αθήνα όπως θές εσύ πραγματικά, μέσα από τα μάτια του Be-Athens.

Eνα μοναδικό σχήμα.

Ενα σχήμα με ευθεία και καμπύλη
και μια γωνία στο κάτω μέρος.
Το βαφτίσαμε σε χρώμα κόκκινο
εκείνο του πάθους, της έντασης, της αγάπης.
Μέ έντονες πρωτοβουλίες, ορίζει
σημεία, πρόσωπα σταθμούς.
Αλλοτε σταματάει σε αυτούς, άλλοτε συνεχίζει αλλά
και πάλι έχει αφήσει ένα τόσο δα κομματάκι του.
Ζει, αναπνέει, προσδοκά, απογοητεύεται και έπειτα κρύβεται.
Για λίγο. Μέχρι την επόμενη φορά.
Ψάξε στα λεξικά,θα το βρείς στη λέξη καρδιά.
Ψάξε τριγύρω σου. Θα τη βρεις στην αγάπη.

...και μια Μεγάλη Πέμπτη.

...που μοιάζει με τη πρώτη μέρα της άνοιξης.
Μέρα λαμπερή, καθαρή με το βοριαδάκι να παίρνει μαζί του ό,τι είναι περιττό.

Διάθεση ανάμεικτη. Υποτονική αλλά με το απλό χαμόγελο να παραμονεύει.

Έντονες τάσεις φυγής πριν την ώρα και ταξιδιάρικες μουσικές στο ακουστικό.

Εγώ είμαι εδω, το μυαλό μου άλλου έχοντας πάρει μαζί του τη κατάλληλη παρέα.

Ταξίδι μακρινό μέσα σε δευτερόλεπτα. Ιδανικά.

Και η καρδιά να ευφραίνεται.

Μεγάλη μου Τρίτη

Είναι οι εύκολοι στόχοι που γίνονται δύσκολοι.
Είναι οι δύσκολοι που με το καιρό γίνονται άπιαστοι.
Κουράζομαι. Κουράστηκα.

Είναι το αίσθημα της ασταμάτητης κρούσης
και έπειτα να νιώθεις ότι η δύναμή σου διασπάται στο κενό.

Έίναι η ιδέα της αγανάκτησης που δε ξεχνά να κάνει τη παρούσια της αισθητή.
Ερχεται, σε λούζει, φεύγει κι όμως έχει φροντίσει ν'αφησει το σημάδι της.

Κόυράζομαι. Κουράστηκα.

Και πιο πολύ με θλίβει που χάνω τη πίστη μου αργά αργά.
Στο όπουδήποτε.

Μεγάλη μου Τρίτη μοιάζεις με Μεγάλη Πέμπτη. Λίγο πριν το τέλος...

Egoiste.

Μεγαλώνουμε συναντώντας εμπόδια. Από τη στιγμή που κάναμε τη πρώτη προσπάθεια να περπατήσουμε και πέφταμε, που θέλαμε να πουμε τη πρώτη μας λέξη και μπερδεύαμε τα γράμματα. Εμπόδια στο σχολείο, στα μαθήματα, έπειτα δυσκολίες στην έκφραση, στη προσέγγιση, στην εκδήλωση συναισθημάτων.
Δε λέω, είναι οι προσωπικές εμπειρίες εκείνες που σε κάνουν πιο ανθεκτικό αλλά ταυτόχρονα πιο απρόσιτο. Τείχη χτίζονται μέρα με τη μέρα, εμπειρία με την εμπειρία...θα πω το κοινότοπο "τα έχω ζήσει και γω" .Και συ τα έχεις ζήσει και όλη η ανθρωπότητα αλλά είναι κρίμα τα βλέπεις τόσο ασπρόμαυρα τα καρέ της ζωής. Διότι στα χτυπήματα της μοίρας σου σκοπός είναι να ξανασηκωθείς και όχι απλά να έρπεις.

Η μιζέρια, η μοναξιά, η τάση του "ενός" ,το δεσποτικό "εγώ" είναι κάτι που δύσκολα μπορώ να το ανεχτώ, να το απορροφήσω. Και μου τη δίνει όταν τα μάτια των άλλων δε θέλουν να δουν ότι το μυστικό είναι κρυμμένο σε ένα ισορροπημένο, παράλληλο και όχι εφαπτόμενο, απαιτητικό μα φιλόδοξο "2".

Αραγε γιατί σε αυτή τη δυσκολία της ζωής μας, η παραίτηση είναι τόσο άμεση και γρήγορη όσο ποτέ άλλοτε;

Α

Η νύχτα που πέρασε ήταν ήσυχη
Εκατοντάδες μπλέ φωτάκια αναβόσβηναν με μανία,
Ρόδες όργωναν τα οδοστρώματα.
Μυστικά φώτισαν άγνωστες κρυψώνες,
ένα παιχνίδι με σκιές στα στενά του ορίζοντα.

Η νύχτα που πέρασε ήταν ήσυχη.
Φιγούρες με τις πανοπλίες τους
έκαναν περάσματα στα σταυροδρόμια.
Μοναχικές λεωφόροι με ελάχιστη βουή αυτοκινήτων.
Ένα πέπλο σιγής, σαν αυτό που απλώνει ο θάνατος.

Η νύχτα που πέρασε ηταν ήσυχη.
Σιδερένιες βολές επέβαλαν τη σιωπή
κι εκείνη με τη σειρά της προκάλεσε βουβά
το θρήνο, την απώλεια, την οργή.

Η νύχτα που πέρασε ήταν ήσυχη
γιατί η ανησυχία κρύφτηκε στο Α το κεφαλαίο του ανθρώπου.

I know...I don't know...

I have a problem that I cannot explain,
I have no reason why it should have been so plain,
Have no questions but I sure have excuse,
I lack the reason why I should be so confused,

I know, how I feel when I'm around you,
I, don't know, how I feel when I'm around you,
Around you,

Left a message but it ain't a bit of use,
I have some pictures of what might be the dues,
Today you saw, you saw me, you explained,
Playing the show and running down the plain,

I know, how I feel when I'm around you,
I, don't know, how I feel when I'm around you,
I, I know, how I feel when I'm around you,
I don't know, how I feel when I'm around you,
Around you

I, I know, how I feel when I'm around you,
I, don't know, how I feel when I'm around you,
I, I know, how I feel when I'm around you,
I, don't know, how I feel when I'm around you,
Around you, around you, around you, around you


Eίναι από αυτά τα τραγούδια που, ακόμα και η στίξη έχει γίνει ένα με σένα.
Απόλυτη ταύτιση.
Αντε και καλή εβδομάδα....

Tα ίδια και τα ίδια...

...η αρχή του κάθετι.
Είναι αυτές οι ώρες που σκέφτεσαι τις απελπισίες σου, τα άγχη σου, τα όνειρά σου. Τις σκέψεις που βάζουν σε λειτουργία τον εγκέφαλο και τουλάχιστον έτσι νιώθεις ακόμα άνθρωπος.

Τα σκέφτηκα όλα αυτά μόλις αλλά υποθέτω πως η απογοήτευση παραήταν μεγάλη και γιαυτό θα βγάλω το χρυσό χάπι από τη τσέπη και θα θυμηθώ το ένα από τα Σάββατα που πέρασε.

Μια φράση του ταιρίαζει: Ενα βράδυ , δέκα χρόνια. Ενα βράδυ έχοντας το σκηνικό που ήθελα. Ενα σκηνικό στο κέντρο της πόλης με μια Κυριακή να έχει ήδη ξεπροβάλλει τον ήλιο της, η μουσική και ο χορός να προκαλούν τις αγκαλιές της των αναμνήσεων, της νοσταλγίας, της όποιας αθωότητας.

Σάββατο - Χρονομηχανή. Θα φροντίσω να το επαναλάβω.



Υ.Γ.: Το μουσικό χαλί εκείνου του τηλεφωνήματος. Το πέρασμα της δεκαετίας. Η αγκαλία του ξημερώματος.