Κυριακάτικη αίσθηση

Πέρασε σαν αέρας μια εβδομάδα που αντικειμένικα απασχολούσα ένα μέρος του εγκεφάλου με κάτι επιεικώς απαράδεκτο. Τα πρωινά μου ξυπνήματα ήταν βαριά καθώς το μυαλό μου είχε παραμείνει στο γραφείο ακόμα και την ώρα που κοιμόμουν. Το ΠαρασκευοΣαββατοΚύριακό μου είχε ξέχασει να φορέσει το γνώριμο άρωμά του, έκεινο της απεριόριστης διασκέδασης που δεν δέχεται επιθέσεις από τα ρολόγια και υποδείξεις για το πόσα ποτήρια κρασι θα καταναλώσω. Η Κυριακή μου ήταν αγχωμένη για ξύπνημα της ακόμα και στα όνειρα της και ενώ ο ήλιος με καλούσε επίμονα να παίξουμε, η βαρεμάρα με τράβηξε από το χέρι και με κλείδωσε στο μπουντρούμι της. Κι όμως, είναι αυτές οι μικρές στιγμές της μέρας που αφήνουν μια γλυκιά αίσθηση να αιωρείται... έναν αέρα γοητείας, ερωτισμού, αισιοδοξίας που με έναν περίεργο τρόπο μπορούν να σε κάνουν να ξεχάσεις όλα τα παραπάνω...έστω προσωρινά.

Περί απόστασης ο λόγος...