...η αρχή του κάθετι.
Είναι αυτές οι ώρες που σκέφτεσαι τις απελπισίες σου, τα άγχη σου, τα όνειρά σου. Τις σκέψεις που βάζουν σε λειτουργία τον εγκέφαλο και τουλάχιστον έτσι νιώθεις ακόμα άνθρωπος.
Τα σκέφτηκα όλα αυτά μόλις αλλά υποθέτω πως η απογοήτευση παραήταν μεγάλη και γιαυτό θα βγάλω το χρυσό χάπι από τη τσέπη και θα θυμηθώ το ένα από τα Σάββατα που πέρασε.
Μια φράση του ταιρίαζει: Ενα βράδυ , δέκα χρόνια. Ενα βράδυ έχοντας το σκηνικό που ήθελα. Ενα σκηνικό στο κέντρο της πόλης με μια Κυριακή να έχει ήδη ξεπροβάλλει τον ήλιο της, η μουσική και ο χορός να προκαλούν τις αγκαλιές της των αναμνήσεων, της νοσταλγίας, της όποιας αθωότητας.
Σάββατο - Χρονομηχανή. Θα φροντίσω να το επαναλάβω.
Υ.Γ.: Το μουσικό χαλί εκείνου του τηλεφωνήματος. Το πέρασμα της δεκαετίας. Η αγκαλία του ξημερώματος.
