Γιατί πήγα σε ένα πάρτυ και έπαιξαν το τραγούδι για μένα και ξαφνικά άδειασε ο τόπος και όλα γίνοταν πολύχρωμα από τα φωτά και χόρευα ασταμάτητα. Και γιατί υπάρχουν περιπτώσεις όπου ο χρόνος, τελικά σε ζηλεύει γιατί η μνήμη, το μυαλό, η ψυχή μπορεί να συγκρατήσει την αιωνιότητα της στιγμής.

Γιατί είχαν περάσει 3 χρόνια και όλα ήταν τόσο ίδια και τόσο διαφορετικά και πάλι περάσαμε ωραία, αξέχαστα. Γιατί η ελευθέρια έκανε την εμφάνιση της μέσα από κάθε κίνηση, κάθε χαμόγελο, μέσα από τη κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου και έκανα στροφές.Γιατί την ευτυχία την αισθάνεσαι αν πραγμάτικα το θες, ακόμα κι αν η διάρκειά της είναι μικρή , ωστόσο η αξία της μεγάλη.

Γιατί η ζωή θέλει χρώματα, μελωδίες, στιγμές, ανθρώπους, αγάπη, ελευθερία, χαμόγελα, βλέμματα. Και γω της τα δίνω γιατί θέλω να ζω πραγματικά.

Περί βαρεμάρας - μούχλας - αδράνειας ο λόγος.

Περίμενα να χειμωνιάσει όχι μόνο επειδή είναι η αγαπημένη μου εποχή αλλά επειδή έλεγα πως όλοι θα γυρίσουν από τις διακοπές τους, θα μπουν σε μια σειρά και ταυτόχρονα θα γινόταν καλύτερος συντονισμός της παρέας. Τελικά δε το βλέπω να γίνεται, τουλάχιστον προς το παρόν. 'Ισως επειδή οι υποχρεώσεις όλων έχουν αυξηθεί κι έτσι η ανάγκη για ξεκούραση, από ένα σημείο και μετά, λειτουργεί ώς βαρίδιο που σε τραβά στο λιώσιμο του καναπέ; Ίσως επειδή το μοντέλο των ζευγαριών είναι σύνηθες ( θεωριτικά μιλώντας πάντα) στην ηλικία μου και γω ωστόσο δε πληρώ τις προϋποθέσεις; Ίσως επειδή τελικά είμαι παράξενο πλάσμα;...
Σε καμία περίπτωση δε θέλω να αφήνω τον όποιο ελεύθερο χρόνο να πέφτει στο βάλτο της βαρεμάρας. Εντάξει δεν έχω σκοπό να μεταμορφωθώ σε superwoman αλλά, αν είναι δυνατόν, στα 27 μου να εχω σα πρώτη λύση το καναπέ. Ευλόγησον.