Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

This is not the end, this is not the beginning...

Αν κάτι έμαθα από τους γονείς μου είναι η αξία της δουλειάς. Να έχεις ένα στόχο κάθε μέρα, να είσαι σε εγκεφαλική εγρήγορση, να βγάζεις τα χρήματά σου, να είσαι ανεξάρτητος, να είσαι υπεύθυνος και υπόλογος του εαυτού σου.

"Τ' αγαθά κόποις κτώνται ...". ΄Φράση που σε διαγώνισμα στο Λύκειο, είχε καταφέρει ν'αφήσει τους καθηγητές απογοητευτικά άφωνους μιας και οι 7 στις 10 απαντήσεις ήταν λάνθασμένες. Φράση που ο πατέρας μου, απόφοιτος Δημοτικού, δεν έχανε ευκαιρία να την επαναλαμβάνει από τότε που με θυμάμαι.

Εργασία και χαρά. Δημοτικό. γυμνάσιο, λύκειο. ΤΕΙ. Γραφείο. Και όλα αυτά με καλοκαίρια μάξιμουμ των 15 ημερών και καλοκαιρινή εργασία και μαθήματα.

Και φτάνω στο τώρα. Στη δύση του 2010, που έχει φέρει τα πάνω κάτω στη χώρα, που λές δόξα το Θεό που το ψυγείο σου είναι γεμάτο, που ακόμα δουλεύεις και έχεις την υγεία σου ( το κατά δύναμειν). Σε ένα τώρα, απαισιόδοξο, μαύρο κι έρμο, που ο κόσμος αλαφιασμένος χάνει μέρα με τη μέρα το κουράγιο του. Λογικό και επόμενο. Σε ένα τώρα που στη τελική δε φταίω εγώ κι εσύ αλλά φταίω εγώ κι εσύ, που δε θα έπρεπε να πληρώνω εγώ κι εσύ αλλά θα το πληρώνω κι εγώ κι εσύ...και τα παιδιά μας. Τουλάχιστον.

Ρίχνω ευθύνες στους 300 κακόγουστους βουλευτικούς δαίμονες και στο συνάφι τους. Σε αυτές τις 300 διπλές και τρίδιπλες τσέπες που, παρά το χρώμα και το πρόσωπό τους, επί χρόνια γέμιζαν ποικιλοτρόπως: κλεψιές, λαδώματα, μίζες, επιδοτήσεις, έκτακτες εισφορές...! Και μεις από κάτω, να ελπίζουμε, να θαμπωνόμαστε, να ταυτιζόμαστε με πολιτικά λάβαρα...το χάλι μας και μεις! Συγχίζομαι. Και συν τις άλλοις, να έχουμε ένα τεράστιο μεγάφωνο πάνω από το κεφάλι, τα ΜΜΕ, να μας φουσκώνουν ή να μας ξεφουσκώνουν τα γεγονότα (ανάλογα με το ποιόν στηρίζουν) και να μας πασάρουν ψεύτικες ανάγκες, να μας "φτιάχνουν", να μας "ρίχνουν", να γινόμαστε ι η πλαστελίνη τους.

Αυτό το "λεφτά έχουμε", ακούγεται τα τελευταία 40 χρόνια κι εμείς εκεί να το πιστεύουμε, χώρις να αναρωτηθούμε ποτέ, ποιός φυλάει και διαχειρίζεται τη λεφτομηχανή. Και να σου οι ψήφοι, και να σου τα μαύρα βολέματα που ακόμα και μέχρι σήμερα, αυτά αναζητάμε. Δε μπορεί, κάποιο συγκεκριμένο γονίδιο έχουμε εμείς οι Έλληνες και λυσσάμε έτσι για μια θέση...στο Δημόσιο! 2 χρόνια μόλις πριν, άκουσαν τα ωραία ροζ αυτιά μου πως" οι γονείς του τάδε, ο οποίος έχει τα 3.000 πτυχία, θα τον βάλουν στο Δημόσιο. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας". Θράσος κι αίσχος! Να γεννιέσαι, να μεγαλώνεις με αυτοσκοπό το Δημόσιο, που μεγαλύτερος επαγγελματικός βούρκος δεν υφίσταται.

Και μετά σου έρχονται οι δήθεν , οι επαναστάτες, που στη ζωή τους δεν εχουν πιάσει ποτέ "μιστρί και πυλοφόρι", και σου λένε αμπελοφιλοσοφίες πουλώντας το προφίλ του αγωνιστή. Αγωνιστής δεν είσαι εσύ μάγκα μου. Αγωνιστής είναι αυτός που ξυπνά στις 6 το πρωί και γυρνά στις 6 το απόγευμα σπίτι για φροντίσει να 'χει το παιδί του γάλα την επόμενη μέρα. Αυτό το τώρα το κακό, το δυσοίωνο γέμισε ψευτοσωτήρες.

Έμαθα να ζω διεκδικώντας το παραμικρό, να σκέφτομαι, να επιλέγω και σκοπός μου είναι να συνεχίσω έτσι. Φοβάμαι και γω με τη σειρά μου για το αύριο που ξημερώνει. Δε γκρινιάζω γιατί ακόμα το ψυγείο μου είναι γεμάτο και έχω ένα κεραμίδι να βάλω το κεφάλι μου από κάτω. Προς το παρόν.

Όμως φοβάμαι. Ανησυχώ. Αμφιβάλλω. Και κάτι πρέπει να κάνω. Εσυ; Τι λες;






1 σχόλιο:

Night Admirer είπε...

Nice blog! Come to visit me on http://suterenbizzare.blogspot.com/ and if you like we can be followers ;)