Πρώτη μέρα του μήνα, πρώτη μέρα του φθινοπώρου και ακόμα και η ζέστη είπε να μαζευτεί γλυκά και να παραχωρήσει (τουλάχιστον προς το παρόν) τη θέση της σε ένα αναζωογονητικό αεράκι. Ταυτόχρονα, ήπια τον πρώτο ζεστό cappuccino για να υποδεχτώ θερμά την εποχή.
Μια φίλη μου έλεγε πως προχωρώντας στο Σεπτέμβρη, θα έβαζε μπρος το "Τριαξονικό" σχέδιο. Μου ακούστηκε αισιόδοξο και ιδανικό για να κάνεις τις ανάλογες μεταρρυθμίσεις παντώς τύπου. Η ανάγκη της αλλαγής και της ανανέωσης.
Κι κάπου εκεί μια ξεθωριασμένη εικόνα της "παλιοπαρέας" σε προσπερνά και σου κουνάει το χέρι. Χάνεσαι σε στιγμιότυπα των οποίων οι τίτλοι τέλους κάθε άλλο παρά γλυκιά νοσταλγία σε κάνουν να αισθανθείς. Ωστόσο προς στιγμήν σε παρασέρνουν και αφαιρείσαι ωσότου γίνουν αποπνικτικά. Τότε επανέρχεσαι στη πραγματικότητα σου , στην ορθή σου πορεία. Εκεί που αντιλαμβάνεσαι πως πρέπει να τα έχεις καλά με το παρελθόν ώστε να βιώσεις σωστά το παρόν και να οραματίζεσαι το μέλλον, παρόλαυτά ανήκει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και η παρουσία του είναι περιττή.
Ισως το παρόν μου να φαίνεται σαν μια ατάραχη ευθεία γραμμή όμως καταβάθος ξέρω καλά πως δεν έχω λόγο και δε θέλω να ζώ στις καμπύλες των άλλων.
Να μαι καλά, όλα θα ρθουν κάποια στιγμή...
Επι τη ευκαιρία της μεθαυριανής συναυλίας των U2...
Μια φίλη μου έλεγε πως προχωρώντας στο Σεπτέμβρη, θα έβαζε μπρος το "Τριαξονικό" σχέδιο. Μου ακούστηκε αισιόδοξο και ιδανικό για να κάνεις τις ανάλογες μεταρρυθμίσεις παντώς τύπου. Η ανάγκη της αλλαγής και της ανανέωσης.
Κι κάπου εκεί μια ξεθωριασμένη εικόνα της "παλιοπαρέας" σε προσπερνά και σου κουνάει το χέρι. Χάνεσαι σε στιγμιότυπα των οποίων οι τίτλοι τέλους κάθε άλλο παρά γλυκιά νοσταλγία σε κάνουν να αισθανθείς. Ωστόσο προς στιγμήν σε παρασέρνουν και αφαιρείσαι ωσότου γίνουν αποπνικτικά. Τότε επανέρχεσαι στη πραγματικότητα σου , στην ορθή σου πορεία. Εκεί που αντιλαμβάνεσαι πως πρέπει να τα έχεις καλά με το παρελθόν ώστε να βιώσεις σωστά το παρόν και να οραματίζεσαι το μέλλον, παρόλαυτά ανήκει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και η παρουσία του είναι περιττή.
Ισως το παρόν μου να φαίνεται σαν μια ατάραχη ευθεία γραμμή όμως καταβάθος ξέρω καλά πως δεν έχω λόγο και δε θέλω να ζώ στις καμπύλες των άλλων.
Να μαι καλά, όλα θα ρθουν κάποια στιγμή...
Επι τη ευκαιρία της μεθαυριανής συναυλίας των U2...
1 σχόλιο:
οχι απλά θα έρθουν, αλλά δε θα ξέρεις και τι να πρωτοαντιμετωπίσεις. yeah, i still havent found what i am looking for!
Δημοσίευση σχολίου