Μέρα βροχερή, μέρα μελαγχολικά όμορφη

Ξύπνησα σήμερα με το ζόρι ,άργησα πάλι να κοιμηθώ χθες. Πρώτη κίνηση να ανοίξω το ραδιόφωνο, δεύτερη να ανοίξω την μπαλκονόπορτα....να δω τη βροχή ,να την ακούσω, να την μυρίσω. Και τότε ....άλλη μια μικρή βουτιά στο κρεβάτι μου για να πάρω κουράγιο να αντιμετωπίσω την μέρα που είχε ήδη ξεκινήσει με διάθεση κάπως άσχημη.
Έπρεπε να σηκωθώ πια...
Στο ραδιόφωνο έπαιζε Κ.Βήτα...όλο αυτό που ποτέ...Πρώτη φορά που το άκουσα και βγήκε ένα απρόσμενο χαμόγελο....
Έφτασα στο γραφείο, άρχισα να κοιτάζω τα mail...
Μια έκπληξη με περίμενε... Ενημερωτικό mail από το kbmovement…Το νέο του τραγούδι...


Τώρα πάλι στέκομαι εδώ
Και κοιτάζω εσένα να φεύγεις
Αν μπορούσα λέξεις να βρω
Και να σου κρατήσω το χέρι
Μα κοιτάζω αυτόν το καιρό
Και θαρρώ πως πάει να βρέξει
Πάνω από ένα δρόμο ανοιχτό
Εκεί που όλοι οι άλλοι έχουν τρέξει

Οι καρδίες μας χτυπούν
Σαν παιδιά που ορίζουν το τέλος
Όλα αυτά που είχες βρει
Τώρα μοιάζουν με ένα έρημο μέρος
Και σα χρόνος γυρνά
Όλο αυτό που ποτέ δε τελειώνει
Ένα τρένο περνά
Και στο τέλος της γης ξημερώνει

Πάνω στην γραμμή περπατώ
Και κοιτώ το σύρμα να παίζει
Νιώθω πως η αγάπη είναι εδώ
Και δεν είναι πάθος μα στέγη
Που φυλάει δυο ανθρώπους στο φως
Και χωρίς αλήθεια δε φεύγει
Σα μια μηχανή σ’αγαπω
Κι είδα αυτή τη βίδα που φταίει

Οι καρδίες μας χτυπούν
Σαν παιδιά που ορίζουν το τέλος
Όλα αυτά που είχες βρει
Τώρα μοιάζουν με ένα έρημο μέρος
Και σα χρόνος γυρνά
Όλο αυτό που ποτέ δε τελειώνει
Ένα τρένο περνά
Και στο τέλος της γης ξημερώνει