Νοέμβρης ‘90

Πριν 34 χρόνια...
Αναρωτιέμαι πόσοι από μας δίνουν την σημασία που πρέπει σε αυτό το γεγονός...πόσοι γιορτάζουν δεόντως αυτή την επέτειο...πόσοι συνομήλικοι μου έχουν γνώση ,νιώθουν, συνειδητοποιούν, αγωνίζονται για κάτι καλύτερο...όλα μου φαίνονται ισοπεδωμένα. Σα να χάνεται η ουσία μέρα με τη μέρα και γι’ αυτό βεβαία φταίμε πρώτα απ’ όλα εμείς οι ίδιοι.
Πρώτη φορά που νιώθω την ανάγκη να πάω στο Πολυτεχνείο να αφήσω ένα λουλούδι, να πω ένα ευχαριστώ με τον τρόπο μου και ένα συγνώμη παράλληλα που πολλοί από μας δε σεβάστηκαν και (συνεχίζουν να το κάνουν) τους λόγους του αγώνα....την ελευθέρια, τη δικαιοσύνη...αξίες ισχυρές που τις μετατρέψαμε σε κούφιες λέξεις. Δε χάνω την ελπίδα μου, ποτέ δε το έκανα μέχρι τώρα. Κλείνω τον δικό μου εορτασμό με στίχους και ένα βίντεο από
δύο τραγούδια απόλυτα συνδεδεμένα με το Πολυτεχνείο.



Νοέμβρης ‘90

Τη μέρα αυτή που διάλεξα
εδώ μπροστά σας να σταθώ
τραγούδια και μισόλογα
στο φως να καταθέσω

Πώς πήρα τέτοια απόφαση
δεν ξέρω αν θ' αντέξω
η μέρα αυτή θυμίζει μακελειό

Νοέμβρης ήταν η χρονιά
κι εδώ γινόταν του χαμού
εγώ ήμουν δεκαεννιά
κι αυτή εβδομηνταριά

Και να που ερωτεύτηκα
κάποια χρονολογία
κι ο έρωτας κρατάει για καιρό

Μα έχει ο καιρός γυρίσματα
μεγάλωσε κι αυτή κι εγώ
μεγάλωσαν κι οι φίλοι μου
εκεί γύρω στα σαράντα

Στα κόμματα γαντζώθηκαν
κι εγώ δεν ξέρω τι να πω
και άλλοι στο σπιτάκι τους για πάντα

Η απόσταση μας έσωσε
μα οι θύμησες πληγώνουν
και λέμε σαν βρισκόμαστε
τα ίδια και τα ίδια

Μα νιώθω σαν μικρό παιδί
που πάλι το μαλώσανε
και φεύγω σε μια άγονη επαρχία

Κοιτάζω πάλι πίσω μου
δυο γιους απόκτησα κι εγώ
δεκαεφτά Νοέμβρηδες
μου βάρυναν την πλάτη

Σημαίες και γαρύφαλλα
εμπόριο κι απάτη
και λόγοι επισήμων στο κενό

Κρατάω το στόμα μου κλειστό
τα χείλη μου ματώσανε
κι αυτοί που μας προδώσανε
ανέραστοι να μείνουν

Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε
αυτό έχω μόνο να τους πω
τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν