Μεγαλώνουμε συναντώντας εμπόδια. Από τη στιγμή που κάναμε τη πρώτη προσπάθεια να περπατήσουμε και πέφταμε, που θέλαμε να πουμε τη πρώτη μας λέξη και μπερδεύαμε τα γράμματα. Εμπόδια στο σχολείο, στα μαθήματα, έπειτα δυσκολίες στην έκφραση, στη προσέγγιση, στην εκδήλωση συναισθημάτων.
Δε λέω, είναι οι προσωπικές εμπειρίες εκείνες που σε κάνουν πιο ανθεκτικό αλλά ταυτόχρονα πιο απρόσιτο. Τείχη χτίζονται μέρα με τη μέρα, εμπειρία με την εμπειρία...θα πω το κοινότοπο "τα έχω ζήσει και γω" .Και συ τα έχεις ζήσει και όλη η ανθρωπότητα αλλά είναι κρίμα τα βλέπεις τόσο ασπρόμαυρα τα καρέ της ζωής. Διότι στα χτυπήματα της μοίρας σου σκοπός είναι να ξανασηκωθείς και όχι απλά να έρπεις.
Η μιζέρια, η μοναξιά, η τάση του "ενός" ,το δεσποτικό "εγώ" είναι κάτι που δύσκολα μπορώ να το ανεχτώ, να το απορροφήσω. Και μου τη δίνει όταν τα μάτια των άλλων δε θέλουν να δουν ότι το μυστικό είναι κρυμμένο σε ένα ισορροπημένο, παράλληλο και όχι εφαπτόμενο, απαιτητικό μα φιλόδοξο "2".
Αραγε γιατί σε αυτή τη δυσκολία της ζωής μας, η παραίτηση είναι τόσο άμεση και γρήγορη όσο ποτέ άλλοτε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου